Wilma: Ik was naar huis aan het rijden op mijn scooter toen ik opeens getoeter hoorde. Toet toet! Toet toet! Er zat een jongen en een meisje in de auto en de jongen was aan het wijzen en aan het zwaaien. Uhhh… wie zijn dat? Dacht ik. Ik keek nog om me heen, maar zag niemand, dit was overduidelijk voor mij bedoeld. Dus ongemakkelijk zwaaide ik maar terug en dacht bij mijzelf ‘dit is weer zo’n momentje.’ 

Afgelopen week was het weer zover. Dit keer was het Wilma waar 3 keer té enthousiast naar gezwaaid werd en zelfs een keer getoeterd! Echt alsof je herkend wordt. Dit overkomt ons regelmatig en levert toch soms iet-wat ongemakkelijke situaties op.

Wij werken in hetzelfde bedrijf, maar ieder op een andere afdeling met andere collega’s. Heel raar is het dus ook niet dat wij voor de ander worden aangezien en dat er ‘hoi’ tegen de één wordt gezegd, terwijl dit eigenlijk bedoeld was voor de ander. Wij horen vaak: ‘vandaag zag ik je tweelingzus weer en dacht ik weer dat jij het was! Ik had bijna hoi gezegd!’ Maar dit geeft niks hoor. Wij weten hier inmiddels wel raad mee. Dit gebeurt namelijk bijna elke week wel een keer en niet alleen op het werk, ook leraren en klasgenoten die maar één van ons in de klas hadden, zeiden gewoon hoi tegen de ander.

Trudy: We hebben een aantal jaar geleden een groot themafeest georganiseerd voor de Studie Start Week. Het thema was
‘Come to the Dark Side’ en Wilma en ik gingen exact hetzelfde gekleed (zie foto hiernaast). Heel veel mensen die ons normaal gesproken met gemak uit elkaar kunnen houden, hadden er die avond toch wel moeite mee. Zo kwam een vriend van ons er pas na een paar rondjes lopen achter dat ik Trudy was in plaats van Wilma.

Maar wat doe je als een onbekende naar je zwaait of hoi tegen je zegt, terwijl je weet dat ze je voor je tweelingzus aanzien? Nou, gewoon… terugzwaaien en hoi zeggen, haha! Tja, who cares? Daarnaast krijgen de mensen die naar ons zwaaien toch een vreemd beeld over ons als we niet terug groeten.